صدفهای سخن

کن فی الفتنه کابن اللبون لا ظهر فیرکب ولا ضرع فیحلب

فتنه: آزمایش وابتلا در اینجا کنایه از جنگ است

ابن اللبون : بچه شتری که دو سالش تمام شده و از شیر گرفته اند

ظهر: پشت، پشت حیوان

یرکب: سوار شدن

ضرع: پستان حیوان

یحلب: شیر دادن

ترجمه:

در زمان فتنه وجنگ مانند بچه شتری باش که نه پشتی برای سواری دارد و نه پستانی برای دوشیدن .

 

 توضیحات

  ۱ـ این حکمت در زمانی است که دو طرف جنگ ودعوا حرف باطل بزنند اما زمانی که یکی از دو طرف دعوا حق بگوید باید به کمک او شتافت (( کونوا للظالم خصما وللمظلوم عونا))

   ۲ـ پشت داشتن برای سواری کنایه از قدرت بدنی است و منظور از شیر دادن قدرت مالی است که به هیچ کدامشان نباید در زمان فتنه مطرح باشیم تا دو طرف فتنه در داخل کردن ما به جز طرفدارانشان طمع نورزند